مرا بشنو

از ميان ِ اوراق ِ پوسيده ي پوك
بر روي خط ِ پررنگ حضور انكارناپذير ِ تاريخ
چاره جز اينمان نمانده رفيق
هم صدا و هم رزم ها را پيدا كنيم

راه را تا نيمه هم نرفته ايم
راه را حتي آغاز هم نكرده ايم
كسي فرمان ِ بيدار باشمان نمي دهد

زنگ ها در دست
و ما پراكنده چون قاصدك هاي پر پر ِ باد
گوشه ي از تاريك شب را
با وجود خويش روشن كرده ايم

سكوت ِ روز نشان ِ انكار ِ ما نيست
آسمان ِ شب بر روي زمين اما
عرصه ي پيگير پيكار ِ ماست

نگاه مكني چگونه آه ميكشد عاشق؟
مرا بشنو آغازگر

ديگر
نبايد بمانيم

از هم جدا