آتش ِ یادها

مرا رها نکن خاک ِ تر
مرا به خاکستری ِ خیالم
رها نکن
گریبانم بگیر
به راهم بنشان
راه ِ رفتن اگرنه رسیدنی
راه نماندن اگرچه برنگشتنی


بگو در دانه های خون نشان ِ تو
درون ِ جاودان سرود ِ انسان سرای تو
من هنوز
در کار ِ رُستنم...

بگو اگر چه آهن ِ پست، آسمان سیاه می کند
و خوشه های شعله سهم مان از ثروت جهان شده
زمین از آن ِ ماست...

خاک ِ خوب من
به ساعت شفق که در امتداد ِ دلشکسته اش پرپر زدی
به استعاره ی شبانه ات ببر مرا
بگو
مسافران ِ دشت ِ تو
پشت ِ سیمان ِ سخت ِ دیوارهای حبسشان
چگونه ؟ با کدام حنجره صدا زدند
رفیییق
شهید ِ لحظه های شک
بعد مرگ
مرا بمان، مرا بخوان...

مرا به شکنج ِ لحظه هایشان ببر
درد دارد آن دم که رها می شوی؟
آن طناب ؟
سرب ِ کوچکی که می شکند در آیینه ی جسم شان؟
درد دارد پیوند خوردن به تاریخ ِ ایستادگی؟

بگو به من کجایت ای خاک ِ بی قرار
می تپد قلبشان هنوز
که من
شبان دلهره را
به نبض ِ پیکارشان دگر باره و دگر باره هستی دهم...

دهان ِ بسته ی زمان شدم
دوباره و دوباره پیمانشان بخوانم خاک ِ خون
آفتابشان به سایه ایم بیار خاک ِ سرد

من که مرده ام ...
خاوران را به خواب من بیار خاک ِ زندگی...

سفر

دلم می تپد برای سرزمین های دور که به پایش رها می کنم آنچه اینجاست...تا لحظه ی تنها لحظه ی حس کنم : زمین هنوز هم از آن ِ ماست...