آرمان

تو را مي پويم

جهان ِ گم شده

تو را نجوا مي كنم

آزادي از چنگ رفته ام

.

خداي من ميان ِ دو خوانش ديگرگونه از انسان پنهان است

انسان ِ انسان و انسان ِ مبارزه

انسان ِ مبارزه براي بودن و شكل دادن به ديگري

.

در اين ميان با دهان و قلم و درد

تو را تكرار مي كنم

تو كه خونت خاطرم را تا هميشه سرخ نگه خواهد داشت

تا هميشه مرا مي آموزد

كه چه بهايي

مي خواهد

رهايي

.

از كالبدم تو را

تنها تو را

كنكاش مي كنم

جمعيتي قد ِ باورم

با تو تكثير مي كنم

.

نمازم تويي

به آييني

بهانه ي براي ماندن در راه

.

نمي دانم نيكي را به چه تعبير مي كنند

فرزاندن ِ زمين از ما جهان را مي خواهند

نه ناكجا آباد ِ سازش ها و بندگي

كه در آن به حوريانش تجاوز و از شراب ِ ممنوعه ي دنيا مي نوشند

.

ضرورت ِ درك ِ انگاره ها

مخدوش كردن ِ صورت هاي گچي

به ياد ِ وجدان هاي زنده و بيدار

كه بي گاه وبي خستگي به دشمن مي تازند

اين است آنچه ما وظيفه معنا مي كنيم

وظيفه ي پيكار ِ بي امانمان

تا ذهن ها تو را فراموش نكنند

تا همگان بدانند چيست آرزويمان...ه

.

نگاه ِ نگران

نگاه ِ بي كران

نگاه ِ بي قرار

نگاه ِ شعله ور

نگاه ِ جنگجو

نگاه ي فرداي ما

ديگر ناله ها بس است...ه

بيا با فرياد...پيمان و پرچم را تجديد كنيم

.

سرود هاي من براي تو

در خاطر ِ جهان

بيا

سرنوشت خويش را دگر باره تعريف كنيم

.

بيا بمانيم

درد هايت براي من

.

بيا بخوانيم

دنيا به سلطه ي ما

جاي زيستن گشت...ه

.

بيا بكاريم

دانه هاي كه جنگل ِ فرداست

.

ميراث ِ تو چيست؟

انسان بمان...ه