از زندگی چیزی بیش از ستایش نامه ی متظاهران ِ تنگ نظر پیرامونم میخواهم...چیزی بیش از قرائت ِ غم نامه ی مداوم بیان ِ ناتوانی ِ نسل گره خورده در تضاد های سرزمین پر از مرگم...چیزی بیش از خواهش ِ تکان یک شبی خواب آلودگان ِ بیدار،با داغ ِ هشیواری در پستو های متروک ذهنشان...من از زندگی عشق را می خواهم، مبارزه ی بی امانم تا تنها یک انتزاع نماند این عاشقی ، عشق به انسانی که هستم و جهانی انسانی، نقش ِ عشق در آینه ی عصیان ِ جان ِ خسته ی هم دردانم...پرچم به دستان ِ تغییر دنیا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر